Onder de vrome vrouwen hier wordt druk gespeculeerd over wat in dit leven wel of niet de wil van God is, en hoe we ons moeten verhouden tot wat Hij allemaal met ons van plan is. Daarbij valt mij op dat de goede God zoals die figureert in hun belevingswereld nogal eens sterk lijkt op hoe ik mij eerder de duivel zou voorstellen: een negatief, energiezuigend spook met serieus sadistische ondertonen.
Let wel: ze maken het niet zo bont als sommige van hun gereformeerde collega-vrome-vrouwen uit de “zware” kerken. Daar had ik er een tijdje een van onder mijn gehoor. Officieel had ze zich al enkele jaren geleden tot het katholicisme bekeerd, maar het was duidelijk dat de marinade nog niet echt was ingetrokken. Op een zekere zondag preekte ik over Gods barmhartigheid. Na de Mis waste zij mij daarover bezorgd de oren. “Pater, als het waar is wat u beweert brandt er bijna geen mens in de hel. En hoe komt God dan aan zijn glorie?”
Ik was verbijsterd en letterlijk met stomheid geslagen. Ik wist wel dat dit nu eenmaal één van de logische conclusies van de klassieke calvinistische theologie is, maar dat er echt mensen zijn die dat niet alleen geloven, maar zelfs heel gewoon vinden: mijn habijt zakt daar van af. Ik kon er nachten niet van slapen, heen en weer geslingerd tussen medelijden met die arme vrouw omdat ze zo’n duistere belevingswereld had en met de goede God omdat Hij zo gelasterd werd. Aan het einde van de laatste van die doorwaakte nachten besloot ik dat er dingen zijn waar een mens niet aan mag twijfelen omdat ze zo heilig zijn dat je er desnoods je zieleheil voor in de waagschaal moet stellen.
Veilig en zeker opgerold onder twee dekbedden en een doorgestikte deken besloot ik plechtig het volgende: Elke God die voor zijn glorie afhankelijk is van het eeuwig branden van zondaars verdient als enige vorm van aanbidding een van harte opgestoken middelvinger. Hij kan de tyfus krijgen.
