Het gebed is waar het leven van een monnik om draait, en dat geldt voor een kluizenaar niet anders. Die moet zijn liturgie ondertussen wel op een totaal andere manier vormgeven dan zijn confraters in de abdijen, die aan de gang kunnen met meerstemmige gezangen, processies en hele trossen wierookvaten.

In Warfhuizen is alles klein (behalve Maria, die is juist weer erg groot). De liturgie is ook klein. Vol glinsteringen en bellen en relikwieën, maar klein. Wie graag mee komt vieren moet daar rekening mee houden.

Als je van dreunende monotonie, een hoop geheimzinnigheid en langdurige prevelementen houdt zit je hier goed. Wil je kathedrale majesteit, dan ga je naar de kathedraal (die in Groningen is trouwens fantastisch). Bovendien kun je daar alles verstaan. Sommige mensen vinden dat fijn.

Er worden geen concessies gedaan aan de vorm, die hier in de praktijk neerkomt op een consequent doorgevoerde formaliteit. De priester wenst je geen goedemorgen en houdt geen babbeltjes om de onderdelen aan elkaar te praten. Alles is klassiek, van de gewaden tot aan de manier van Communie uitreiken (aan de communiebank en op de tong).

En dan toch de volgende volgende waarschuwing: de Missen in de kluis mogen dan traditioneel zijn en in het Latijn, de pater is ondertussen misschien wel de modernste priester van het hele bisdom en ook nog afgrijselijk liberaal. Je merkt dat wel eens als hij preekt. Wie daar niet van houdt doet er goed aan elders te kerken. Anders is het slecht voor de bloeddruk en het algeheel welbevinden.